سفال های هنری 7000 ساله هنوز بر تمدن بشری حاکم است. امروزه کمتر کسی نام این هنر را می شنود و تاریخ کهن آن را در بین تمدن های مختلف درک نمی کند. سالیان متمادی است که هنر سفالگری در کتب تاریخی به عنوان یکی از دستاوردهای تمدن های مختلف مانند بین النهرین ذکر شده و هنوز هم از آن یاد می شود.
یک سفالگر عکس و توضیحاتی از اهمیت این هنر به ویژه در منطقه ای مانند کشمیری در اختیار باراناخبر قرار داده است که در ادامه می خوانید.
پیش از این، کشمیر منطقه ای در شمال غربی شبه قاره هند بود که شامل جامو و کشمیر تحت کنترل هند، گلگوتا-بالتستان و کشمیر آزاد تحت کنترل پاکستان و منطقه شرق دور تحت کنترل چین بود. این منطقه عمدتا کوهستانی است و کوه های قراقروم شامل قله K2، دومین نقطه مرتفع زمین و چندین قله مرتفع دیگر است. کشمیری یکی از حوزه های اصلی نفوذ زبان فارسی است.
این هنرمند کشمیری درباره اهمیت سفالگری در این منطقه توضیح می دهد: نجاری یک هنر و صنعت باستانی است که با وجود فرهنگ آشپزی مدرن، بر اساس مواد و فناوری های جدید، همچنان بر تمدن بشری تسلط دارد.
ریشه‌های سفال‌ها را می‌توان به دوران ماقبل تاریخ جستجو کرد، همانطور که در حفاری‌ها در برجاما، موهنجودارو، سند و مکان‌های مختلف دیگر آشکار شد. گلدان ها از گل یا سفال ساخته شده اند. غذا، گیاهان و حیوانات ما نیز از زمین می آیند. هنر سفالگری میراث فرهنگی ماست. افراد زیادی با این هنر در ارتباط هستند و از طریق آن امرار معاش می کنند.
ظروف سفالی هنوز در بسیاری از بازارها و خانه ها یافت می شود، البته به تعداد کمتر. بسیاری از افراد این حرفه را به دلیل درآمد کمتری نسبت به سایر مشاغل ترک کرده اند.
«تمبکناره» و «نت» از آلات موسیقی معروف کشمیری هستند که توسط سفالگران تولید می شوند. کنگره ها، اسباب بازی ها، گلدان های گل و وسایل تزئینی، حباب هابل و ترمه، گلدان های بخور، گلدان های آب، گلدان های شیر، خوکچه و …. ظروف سفالی و سایر اشیاء هنری ساخته شده از گل معمولاً در مکان های زیارتی هنگام ملاس و سایر مناسبت های جشن دیده می شود.
انتهای پیام/