یک توصیه به دولت جدید

حسین راغفر در گفت وگو با باراناخبر ، اظهار داشت: این مردم نیستند که باید برنامه ای ارائه دهند ، بلکه خود دولت باید برنامه مشخصی داشته باشد و وزیران نیز باید آن برنامه را اجرا کنند. بنابراین ، اکنون یک برنامه جامع و دقیق توسط دولت نادیده گرفته شده است ، که ابتدا باید برنامه را برای کوتاه مدت (شش ماه اول) و سپس در چهار سال اول آماده کند تا نحوه و منبع مورد استفاده را تعیین کند. با

وی افزود: همچنین مسئولیت هر یک از وزارتخانه ها دستیابی به اهداف و برنامه های جامع دولت است و مسئولان این وزارتخانه ها باید تجربه کافی برای اجرای طرح را داشته باشند. این در حالی است که نه دولت فعلی و نه دولت های قبلی طرحی برای اجرا نداشتند.

راغفر تصریح کرد: مغایرت بین بخشهای اقتصادی کشور در سه دهه پس از جنگ به دلیل نبود برنامه دولتی بود. بنابراین ، همیشه این انتظار وجود داشته است که وزرای دولت مسائل را حل کنند. همچنین دولت باید برنامه مشخصی داشته باشد و وزیران آن را اجرا کنند.

وی در ادامه متن سخنرانی خود در نشست هم اندیشی اقتصاددانان با رئیس جمهور را که در اولین روزهای انتصاب وی برگزار شد به شرح زیر ارائه کرد:

“اگرچه در این جلسه ، فرصت طرح مسائل و راه حل ها کوتاه است ، اما مایلم در زیر به چند نکته مهم اشاره کنم: این مورد از دست رفته است ، بنابراین این شایستگی ها باید مورد توجه قرار گیرد.

2 فساد اصلی در کشور فساد رسمی و قانونی است که می توان آن را مستند کرد و بدون مبارزه قاطع با فساد ، امکان اصلاح اقتصادی منتفی است. علاوه بر اصلاحات ، فرآیندهای منجر به فساد ، رفتار با مفسدان ، که عمدتا الیگارشی در داخل دولت هستند – کسانی که ثروت زیادی را از داخل دولت به دست آورده اند – یک ضرورت اجتناب ناپذیر برای غلبه بر بحران کنونی است.

3- بازسازی نقش دولت اولین وظیفه دولت برای بازگرداندن اعتماد عمومی به وضعیت کنونی است.

4 درعین حال ، دولت باید به این معنا ملی شود که سیاست های اقتصادی اجتماعی سه دهه اخیر منجر به تکه تکه شدن جامعه و تضعیف وحدت ملی شده است. جهت ایجاد وحدت ملی ، جهت سیاست های اقتصادی اجتماعی باید کاهش نابرابری های گسترده ای است که در کشور پدید آمده است. توجه به طبقات محروم جامعه که مورد تأکید امام علی (ع) بوده و آنها را ستون دین و اساس اجماع مسلمانان می دانست و کار و دافعه دشمن را باید در اولویت دولت قرار داد. برنامه ها.

5- به مدت یک دهه ، خالص سرمایه در کشور به دلیل شوک های بزرگ ارزی منفی بوده است ، یعنی میزان سرمایه گذاری انجام شده استهلاک سرمایه موجود را پوشش نداده است. به عبارت دیگر ، این شرکت از منابع موجود استفاده کرده و جایگزین نکرده است. دلیل را باید در افزایش شدید قیمت ها که ناشی از شوک قیمت ارز است جستجو کرد. تا زمانی که حباب های قیمتی با این اقتصاد که بیشترین بازده سرمایه را در سفته بازی و سوداگری دارد ، از بین نرود ، نمی توان در تولید سرمایه گذاری کرد. از این پس ، در فضای برزخ ، انتقال دولت شروع به ایجاد فضایی برای دولت بعدی کرده است تا قیمتها کاهش نیابد. یکی می گوید تولید هر خودرو داخلی 40 میلیون دلار برای خودروسازان هزینه دارد ، در حالی که گروهی دیگر قیمت محصولات غذایی را به شدت افزایش داده اند. یکی دیگر قیمت مصالح ساختمانی و سیمان را یک شبه چندین برابر می کند. همه اینها برای ایجاد فضا برای جلوگیری از سقوط قیمت ها و تلاش برای حفظ حباب قیمت است.

‘
6 راهی برای خروج از بحران کنونی وجود دارد تا همه مشکلات با تولید برطرف شود. با ایجاد اشتغال می توان فقر و نابرابری را کاهش داد ، اما قطعاً تولید با 25000 دلار غیرممکن است. حذف حباب های قیمت و کاهش شدید قیمت ها امکان سرمایه گذاری در تولید را فراهم می کند که البته باید با اصلاحاتی در سیستم مالیاتی و بانکی کشور همراه باشد. “همانطور که دیکتاتورها شروع به افزایش قیمت ارز کردند ، سفارش همچنین باید قیمت ارز را کاهش دهد تا بتواند قیمت کالاها و سرمایه گذاری ها را کاهش دهد ، اما همه اینها تنها در صورتی امکان پذیر است که عزم سیاسی برای انجام آن شکل گیرد. از این اصلاحات “.

انتهای پیام