قاسم آهنین‌جان، سرطان یا آلزایمر؟

به گزارش باراناخبر ، مهرداد خدیر در یادداشتی در عصر ایران وی نوشت: “درگذشت قاسم آهنانجان ، نویسنده و شاعر خوزستانی ، یکی از اخبار غم انگیز این روزها است. البته او در اردبیل متولد شد ، اما به دلیل بزرگ شدن در اهواز و غرور و بستر رشد او و سعادت او همچنین مرکز رشد فکری کودکان و نوجوانان در اهواز بود ، او را به خوزستان نسبت دادند و او نیز همین را می خواست

آشنایی من با قاسم آهنناجان اخیراً و به اندازه نام وی و کتابهایش است که قبلاً در مجله “تجربی” ارائه شده بود و شاید اگر من مسئولیت این ماه را بر عهده نداشتم ، اطلاعات بیشتری در مورد به او. (مسئولیت همچنین نمایندگی مدیر عامل و عدم نوشتن نگرانی مانند سایر رسانه ها است).

با این وجود ، دو چیز مرا واداشت تا این پست را بنویسم: اول انتشار ویدیویی در شبکه های اجتماعی اندکی پس از اعلام خبر مرگ وی ، و در آن دو یا سه روز نشان داد که وی از بیمارستان مرخص شده است. به خصوص بعد از اینکه شنیدیم او از نظر مالی وضعیت خوبی ندارد و بعد از طغیان در خوزستان مشکل تر شد.

مشاور رسانه ای رئیس دانشگاه علوم پزشکی اهواز ، با این حال ، توضیح داد که این فیلم مربوط به 20 روز پیش بود که وی خواستار ترک بیمارستان شد ، اما به دلیل عوارض آلزایمر وی نتوانست آدرس مناسب را پیدا کند ، همان آمبولانس به بیمارستان بازگشت و تا عصر سه شنبه دوباره در بیمارستان بستری شد. “(4 مه 1400) که سرانجام بر اثر سرطان درگذشت ، در غیر این صورت وی در این مدت تحت مراقبت کامل قرار داشت و شایعات مبنی بر اینکه وی به دلیل مشکلات مالی معالجه نشده یا از بیمارستان مرخص شده است کاملاً کذب است.”

قاسم آهننجان شاعر و منتقد ادبی شناخته شده ای بود با آثاری مانند “ذکر رویاهای بلوط” ، “خون و نور روی بنفش جوش” ، “کودکان در شب سقاخانه” و اخیراً “چهره های سفید در باران” و با دانشگاه علوم پزشکی اهواز تماس بگیرید ، بنابراین اعتراف به اخراج یا عدم درمان را نمی توان پذیرفت یا ادعا کرد که مرکزیت دارد ، اما تعیین “آلزایمر” تعجب آور است. زیرا مجله Experience در فوریه سال جاری با او مصاحبه کرد و او از این بابت بسیار خوشحال است. او در ابتدا می گوید: “بسیاری از آنچه خوانده ام مربوط به نثر است.” از نثر باستان تا امروز. نامه های نیما ، ابراهیم گلستان ، نثر بی نظیر جلال آل احمد ، سعید نفیسی ، ناصر وثوقی ، داریوش عاشوری یا نثر شیخ روزبهان باقلی شیرازی ، عطار نیشابور ، سعدی و بیهقی شاملو ، منوچهر بدیعی … “

فردی که همه این نام ها را ذکر می کند ممکن است آلزایمر نداشته باشد. حتی اگر مصاحبه به دلیل مشكل گفتاری كه به علت سرطان داشت نگارش شده باشد و البته گفتگو (آقای فریدون كراوند) در این زمینه صحت بیشتری دارد. اساساً کتابی که وی در این گفتگو درباره آن بحث می کند (سفید از گلها ، صورت های در باران) خاطرات خواندنی وی است. برای این نامه ها بیژن الهی ، نصرت رحمانی ، محمدعلی سپانلو ، قاسم هاشمی نژاد ، منوچهر آتشی ، هوشنگ بدیونشین ، بیژن جلالی ، احمد محمود ، شاپور بنیاد و محمود شجاعی که به تفصیل ذکر شده اند ، مگر اینکه در ماه گذشته آلزایمر داشته باشند.

هدف اصلی این است که یادآوری کنم که در همان ماه فوریه ، متوفی با دفتر مجله تماس گرفته بود و پیگیری می کرد که آیا مکالمه او منتشر شده است یا خیر ، و احساسی به من گفت با او تماس بگیرم و نتیجه یک مکالمه دو ساعته بیشتر از رابطه جنسی بود. دل درد و خاطرات پراکنده همانطور که او بسیار بلند صحبت کرد و شدت بیماری خود را اعلام کرد. من می دانستم که سرطان او را نجات داده است ، اما من از نوع سرطان نمی دانستم و وقتی او گفت: سرطان فک برای تغییر روحیه خود ، گفتم: چون شما یک فرد خاص هستید ، سرطان شما نیز خاص و نادر است ، و شما می دانید که سید جمال الدین اسدآبادی و دکتر. محمد مصدق هم به علت سرطان فک درگذشت؟ و این روزها ، دکتر علیرضا رجایی ، روزنامه نگار و فعال سیاسی ، به سرطان فک مبتلا است و اگرچه یک چشم برداشته شده است ، اما روح خود را از دست نداده است؟ فکر نمی کردم قرار دادن نام او در کنار مصدق و سید جمال و ذکر ملاقات آقای رجایی با این بیماری او را بسیار هیجان زده و الهام بخش کند. در حدی که خیلی از من تشکر کرد و گفت دوباره تماس می گیرد ، اما البته هیچ تماسی برقرار نشد و او به رویاهای بلوط پیوست.

در آن گفتگو ، خاطراتی از روزهای زندگی فروغ فرخزاد در اهواز گفت که من هیچ کجا نخوانده ام ، از کسی نشنیده ام و نمی توانم منتشر کنم و اساساً نمی دانستم که فروغ مدتی در اهواز زندگی کرده است و البته من به شما نگفتم كه در آن زمان او ده دوازده ساله بود. آیا این موارد را دیده یا شنیده اید؟ او با چنان سختی صحبت کرد که دیگر فرصتی برای گفت و گو وجود نداشت.

جالب ترین قسمت سخنان وی در مورد تأثیر کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برای خلاص شدن از شر شرایط وحشتناکی بود که وی را به ورطه نابودی کشانده بود. داستانی که بیش از هر داستان دیگری درباره نقش کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان واضح تر است و در اینجا دیگر در مورد مرکز تهران صحبت نمی کنیم.

آنچه در مورد زندگی و مرگ قاسم آهنینجان در 62 سالگی می توان گفت ، بسیار شیوا تر از سخنان او در مورد کتابش و در همان مصاحبه ای است که عنوان همان گفتگو شد:

وی از سه ماه پیش در مورد 10 چهره گفته بود: “یک چیز مشترک همه این چهره ها مرگ است و اگر توجه کنید ، همه آنها به مکان دیگری رفتند … این فقط یک یادآوری بود و من ادامه نمی دهم.” چهره ها در باران ادامه نخواهد یافت “و ادامه نداد زیرا اکنون او خود یکی از همان چهره های باران است …”

انتهای پیام