موج تبلیغات منفی علیه توافق ایران و چین شدت گرفته است. از زمان اعلام این معامله ، برخی از بازیگران ایرانی مقیم خارج از كشور ، رسانه های فارسی زبان و حتی برخی از مقامات ارشد سابق – كه گاهاً بدون كوچكترین اطلاعی از كلیات معامله – به دنبال ایجاد بدبینی در این باره هستند. محور اصلی حملات “محرمانه بودن” معامله است.
به گزارش باراناخبر ، رضا نصری ، کارشناس ارشد سیاست خارجی و روابط بین الملل ، در یادداشتی برای باراناخبر نوشت:. برخی در فضای مجازی نشان می دهند که این معامله چنان استعماری است و چین بر ایران مسلط است که از این پس به ایران اجازه انتشار متن را نمی دهد!
در اینجا چند نکته در مورد “محرمانه بودن” توافق نامه های بین المللی و وضعیت این توافق نامه خاص بین ایران و چین ذکر شده است و از عموم مردم – بدون جاسوسی عوام فریبانه و غیرقابل پیش بینی – دعوت شده است تا در مورد آن تأمل کنند:
1) در هر توافق نامه بین المللی ، اصل بر این است که هر اقدامی در رابطه با توافق با رضایت طرفین انجام شود. این یک عادت و اصل مهم و کاملاً ثابت است که برای توافقات دو جانبه از اهمیت بیشتری برخوردار است. علاوه بر این ، پایبندی به این اصل آزمونی برای سنجش قدرت و ثبات رابطه است. در حقیقت ، اگر از ابتدا دو طرف نتوانند در مورد واضح ترین و رایج ترین موضوعات رسمی (مانند انتشار یا عدم انتشار متن) با یکدیگر توافق و همکاری کنند ، البته بحث در مورد همکاری استراتژیک بلند مدت و محتوای شما بیهوده خواهد بود! در مورد این توافقنامه 25 ساله ، دولت چین – با توجه به الگوی قراردادهای مشابه منعقد شده با چندین کشور دیگر – براساس دلایل محکم و تحریک آمیز ، درخواست عدم انتشار متن را داده است و دولت ایران با توجه به این درخواست چین را پذیرفته است.
2) عدم انتشار متن توافق نامه های مهم دو جانبه و استراتژیک – حداقل تا زمانی که ثمره نقشه راه لازم الاجرا شود – عملی بسیار رایج در عرصه بین الملل است. برای تأیید این ادعا ، منتقدان ممکن است سعی کنند متن توافق نامه های مشابه بین همسالان بین چین و چندین کشور دیگر را جستجو کنند تا خود ببینند چه تعداد متن از این نوع را کشف و استخراج می کنند! حساسیت به “محرمانه بودن متن نسبت به نتیجه” به هیچ وجه محدود به دولت چین نیست. مذاکرات در مورد پیمان تجارت و سرمایه گذاری ترانس آتلانتیک بین ایالات متحده و اتحادیه اروپا (TTIP) در واقع از سال 1990 تا 2018 بدون حتی یک شهروند یا سیاستمدار آمریکایی یا اروپایی – به طور مخفی – از محتوای وی اطلاع داشته است. در این مورد خاص ، نه تنها “مذاکره کنندگان منتخب” کمیسیون اروپا (و حتی همه اعضای کمیسیون) مجاز به دانستن متن نبودند ، بلکه ارسال متن به صورت الکترونیکی یا حتی چاپ بر روی کاغذ توسط ایالات متحده ممنوع شد . و مذاکره کنندگان فقط مجاز به دسترسی به محتوای متن در اتاق های امن برخی از سفارتخانه های ایالات متحده در اروپا بودند! حقیقت این است که برخی از توافق نامه های همکاری – چه بین دولت ها ، دولت ها و سازمان های بین المللی ، یا بین بخش خصوصی و برخی دولت ها – نه تنها در طول مذاکرات ، بلکه سالها پس از انعقاد و اجرای آنها نیز مخفی مانده است. بنابراین با استثنا مسئله چین و ایران – یا نسبت دادن محرمانه بودن معامله به مواردی که به “فروش ایران” و “فروش کیش” یا “انتقال نفت” و “استقرار نیروهای چینی در ایران” معروف هستند – قطعاً عملی مغایر با منافع ملی است.
اما باز هم ، با توجه به حساسیت افکار عمومی در ایران و با توجه به التهابی که عوامل جنگ روانی همیشه در ذهن افراد با تبلیغات منفی ایجاد می کنند ، توافق 25 ساله ایران و چین – با اصرار دکتر ظریف – در حال حاضر دولت چین است. طرفین توافق کرده اند که “واقع نامه” را منتشر کنند و توافق نامه انتشار جزئیات بیشتر متن – تا حدی که به نفع منافع ملی باشد – هنوز در معرض مذاکره است.
3) اصولاً انتشار متن کامل چنین توافق نامه استراتژیک و کلان به نفع هیچ یک از کشورها نیست. مطمئناً این یک چیز خوب است که رقبای ایران – به ویژه ایالات متحده – در مورد عمق و وسعت و دامنه همکاری بین ایران و چین مبهم بمانند و دست ایران را برای مذاکرات احتمالی آینده با آنها باز کنند و طرف مقابل را بازتر کنند. متمایل یادداشت می کند. در حقیقت ، برای رفع این ابهام و سردرگمی و در نتیجه تقویت موقعیت مذاکره آنها است که دولتهای رقیب غربی – با کمک برخی افراد ، برخی از مشاهیر و رسانه های فارسی زبان آنها – سخت تلاش می کنند تا مردم ایران را متقاعد کنند. نظر در مورد معامله بدبینانه و تحت فشار قرار دادن دولت ایران برای افشای متن خود.
متأسفانه در هفت سال گذشته ، رقبای دولت در داخل کشور و جریاناتی که از آینده سیاسی جواد ظریف می ترسند ، مردم را نیز عمداً نسبت به سیاست خارجی و دیپلماسی بدبین کرده اند ، بنابراین علاقه ایران به این “پنهان کاری” همیشه مورد توجه بوده است “حداقل علاقه”. و دولت برای اینکه بتواند نگرانی ها را آرام کند و اذهان عمومی را آرام کند یا اینکه در بیانیه های خود اهمیت قرارداد را برای سرکوب نظریه های توطئه کاهش دهد ، مجبور است گاهی به یک رقیب نامحرم مشت بزند! هرچه مقامات کشور مجبور به اصرار بر اظهاراتی مانند “این معامله فقط یک راهنما است” یا “هنگامی که ما با چین در مورد کلیات توافق کردیم” ، ایران از این پنهان کاری بهره کمتری خواهد برد. زیرا دولتهای غربی برای پذیرش ایران احساس نیاز کمتری خواهند کرد.
در همین حال ، دولت چین – که دیپلمات های آن راحت کار می کنند و دولت آن ، مانند ایران ، نگران تخفیف افکار عمومی نیست – می تواند بیشترین سود را از این توافق استراتژیک برد!
4) تجربه ایران و چین در سالهای اخیر نشان داده است که هرچه جزئیات یک پروژه برای دولت آمریکا آشکارتر باشد ، موفقیت آن در خرابکاری و جلوگیری از تحقق این پروژه بیشتر خواهد بود. ما فراموش نکرده ایم که سالها پیش ، وقتی بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی (IAEA) نام برخی از تولیدکنندگان رایانه سازمان انرژی اتمی را در بازرسی های خود خواندند ، این شرکت ها – اگرچه حتی تحت تحریم ها رابطه آنها با ایران غیرقانونی نبود – اما بلافاصله آنها تحت فشار دولت آمریكا برای قطع روابط با ایران قرار گرفتند. از آن زمان ، آژانس انرژی هسته ای مجبور شده است به سازندگان جدید برچسب بزند تا آنها را از فشار رسمی و غیررسمی وزارت خزانه داری آمریکا و گروه های فشار – مانند FDD و UANI محافظت کند! دولت چین نیز تجاربی مشابه ایالات متحده دارد. در بحبوحه یک جنگ تجاری با ایالات متحده ، مقامات چینی هنوز در تلاشند تا آزادی پسر یکی از مدیران ارشد هواوی را که سالها پیش در جریان سفر به کانادا توسط دادگاه آمریکا بازداشت شد و هنوز منتظر استرداد است ، تأمین کنند. به عبارت دیگر ، حساسیت هر دو کشور نسبت به محرمانه بودن این توافق نامه – به ویژه چین که در مرکز یک جنگ تجاری تمام عیار با ایالات متحده قرار دارد – کاملاً قابل درک است.
در واقع ، گرچه حساسیت افکار عمومی نسبت به منافع ملی یک حساسیت مقدس و قابل ستایش است ، اما لازم است مردم ما از جاسوسی و تلاش های یک جانبه برای بی اعتبار کردن دستگاه دیپلماسی کشور آگاه باشند. در حقیقت ، مجبور کردن دستگاه دیپلماسی کشور به انتخاب مداوم منافع و شهرت خود با نادیده گرفتن تبلیغات یک طرفه جریان های متخاصم و گوش دادن به تحلیل های یک طرفه – چه از طرف افراد غیر متخصص و چه وابسته – بزرگترین آسیب به منافع است. . ملی شده اند
بی اعتمادی مزمن عمومی به تصمیمات و اقدامات برخی دولت ها طی چهل سال گذشته دلایل زیادی دارد و بازسازی این اعتماد یک ضرورت ملی و امنیتی است. اما باید بدانیم که فضای منفی کنونی علیه توافق با چین با اشاره به “عدم شفافیت و کمبود اطلاعات” در مورد جزئیات آن ، توسط دولت فعلی توجیه نمی شود. همانطور که گفته شد ، دولت با وجود کلیه هزینه ها ، اصول توافق نامه های دو جانبه ، رازداری ، استراتژی مذاکره و منافع امنیتی را در اطلاع رسانی توافق نامه رعایت کرده است. حتی به مصلحت کشور ، وزارت امور خارجه سعی کرده است با انتشار “برگه های واقعیت” نگرانی ها و نگرانی های افراد خیرخواه و خیرخواه را برطرف کند. اما همچنین یادآوری می کنیم که سال گذشته بند “کنوانسیون خزر” با جزئیات کامل منتشر شد ، اما باز هم رسانه های کم و بیش یک طرفه توانستند بخشی از جامعه را متقاعد کنند که دولت ایران “دریای خزر را فروخت” و “ایران دیگر هیچ بخشی در دریا نیست »»! بنابراین علاوه بر این بی اعتمادی مزمن ، بدبینی بیش از حد بخشی از جامعه نسبت به اقدامات دولت در زمینه سیاست خارجی دلایل دیگری نیز دارد. مردم باید بدانند که یکی از دلایل اصلی منفی گرایی ادامه “جنگ روانی کامل” علیه ایران از خارج از کشور و رقابت جناحی غیرمسئولانه در داخل کشور است و افکار عمومی باید حساس تر و آگاه از این عوامل باشند.
انتهای پیام