به نظر من ظالمان تاریخ امام حسن علیه السلام هستند; هنرمندی که تشیع را با یک صلح حفظ کرد. و این عملی بود که پیامبر(ص) از جدش آموخته بود. اگر در حدیبیه صلح نبود، اسلام امروز نبود و اسلامی نمی ماند.
یکی از زیباترین چهره های دیپلماسی پیامبر(ص) صلح حدیبیه است. اگر بخواهد دیپلماسی رسول خدا را مطالعه کند باید از صلح حدیبیه شروع کرد و جالب این است که در قرآن کریم «فتح» به معنای «پیروزی» است. ما پیروز نخواهیم شد، اما به وضوح پیروز می شویم. ما تو را در میان ظلم و ستم پیروز کردیم.
هنر رسول خدا (صلی الله علیه و آله) این بود که جنگ و خونریزی را متوقف کرد، گرچه عده ای تندرو مخالفت کردند، اما تصمیم گرفت و صلح نامه نوشت و صلح حدیبیه آغاز آینده اسلام بود. او یک کتاب حقوقی بزرگ نوشت و توضیح داد که این قرارداد چقدر هنرمندانه و دیپلماتیک نوشته شده است.
صلح را باید یک ارزش دانست نه شکست، در زمان امام حسن علیه السلام نظرات تندی وجود داشت و مخالف صلح امام بود، اما امام به شدت آنچه را که درست می دانست انجام داد و این صلح را انجام داد. مقدمه بقای تشیع بود و کربلا توسط امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام معرفی شد.
در قرون وسطی و در جنگ های صلیبی مسیحیان زیادی کشته شدند، اما امروزه پرچم صلح، آشتی و دوستی مسیحیت است زیرا به این اصل رسیده است که ادیان باید عاملی برای تحقق صلح و دوستی در سراسر جهان باشند. بنابراین از یک شخصیت مذهبی انتظار می رود که دوستی نشان دهد زیرا نماینده خدای مهربان است.
معلمان دین باید همیشه از آشتی، دوستی و صفا صحبت کنند، گفت: سال ها پیش کتابی به قلم جان اف کندی در ایران منتشر شد و عنوان کتاب به فارسی «چهره شجاعان» ترجمه شد. خلاصه این کتاب این بود که شجاع ترین و قوی ترین مردم کسانی هستند که بر اساس منافع ملی عمل می کنند هر چند همه مردم مخالف آنها باشند و امام حسن علیه السلام این کار را کرد.
* رئیس گروه معارف اسلامی فرهنگستان علوم
65