عباس موسوی: رفتم نان بگیرم از جبهه سردرآوردم

به گزارش باراناخبر ، اخبار همشهری غیبی وی به بهانه هفته دفاع مقدس با سید عباس موسوی مصاحبه کرد. متن این مصاحبه به شرح زیر است:

چند سال داشتی که به جبهه رفتی؟

حدود 14 سال داشتم که برای اولین بار به جبهه رفتم. بعد از یک دوره آموزشی 45 روزه و دشوار ، ابتدا به جبهه کردستان در منطقه مرزی مریوان رفتم.

چه چیزی باعث شد که یک نوجوان مصمم به جنگ شود؟

در آن زمان ، در دهه 1960 ، نوجوانی ما مصادف بود با روزهای پس از انقلاب ، زمانی که دشمن بعثی به میهن حمله کرد و من به عنوان فردی که کشور و انقلاب را دوست داشتم ، نمی توانم بی خیال باشم. در همان زمان ، این جو در خانواده و دوستان وجود داشت و تقریباً همه موافق بودند و هیچ کس فکر نمی کرد آنچه در مرزهای جنوبی و غربی کشور اتفاق افتاده است ، ربطی به آن دارد. از شمالی ترین نقطه تا شرقی ترین نقطه ، همه نگران اوضاع زمین و حمله بودند.

چه عواملی بر حضور شما در جنگ تأثیرگذار بود کارهای بسیج و جشن های شبانه که او برگزار کرده ، ستایش ها ، فضای انقلابی و همبستگی موجود در آن روزها یا احساس غرور و بینشی که یک نوجوان دارد؟ کدام یک بیشتر روی شما تأثیر گذاشت؟

فرمانی که امام به عنوان رهبر انقلاب صادر کرد ، شورشی ایجاد کرد و هیچ کس نمی توانست خود را از این قاعده مستثنی بداند. جو عمومی جامعه و دوستان و اقوام که اکثراً جوان بودند همه ما را وادار به همان راه کرد. در آن روزها افراد زیادی نمی خواستند دیده شوند. از دهه 1960 و در دوران دفاع مقدس جو معنوی خاصی در کشور حاکم بود. معاصران ما به یاد می آورند که جو به هیچ وجه قابل مقایسه با شرایط عجیب کنونی نیست که فاضلاب در همه جا را فرا گرفته است. در عصر دفاع مقدس ، قناعت معنوی و اولویت نفس و ترجیح منافع ملی بر منافع شخصی در جبهه ها غلبه داشت. امیدوارم به زودی فضای همبستگی ملی برگردد.

خانواده شما به میل و حضور شما در جبهه چگونه نگاه می کردند؟

البته خانواده همراه بودند؛ اگرچه شاید از صمیم قلب نبودند ، اما پسرشان باید به جبهه برود. ما دو برادر بودیم که هر دو به جبهه رفتیم.

چگونه خانواده را متقاعد می کنید؟

گاهی با مثال و توسط اقوام. البته چون جوان تر بودم برایم سخت تر بود. زیرا آنها گفتند شما نمی توانید این کار را انجام دهید. این یک بار قلب آنها را سوخت. یادم می آید بار دوم که می خواستم به جبهه بروم چون می دانستم پدر و مادرم ناراحت هستند ، صبح زود بلند شدم و برای اولین بار گفتم: می خواهم بروم نان بخرم. آنها متعجب شدند زیرا من معمولاً نان نمی خریدم. با حیرت گفتند: برو. رفتم نان بخرم و چند ماه بعد برگشتم! (با خنده) آنها به شوخی گفتند: هنوز نان نخریدی؟! به طور کلی ، سعی کردم آنها را قبل از اقدام انجام شده قرار دهم.

با توجه به سن کم شما ، هیچ مانعی برای حضور مسئولان در جبهه وجود نداشت؟ چگونه آن موانع را پشت سر گذاشتید؟

یکی از موانع اصلی سن کم من بود. در سن 12 یا 13 سالگی مشتاق رفتن به جبهه بودم اما نتوانستم. یکی ، دوبار امتحان کردم و به جایی رفتم ، اما برگشتم. در سال های 1963 و 1964 ، نوجوانان آن زمان یک حقه مثبت ابداع کردند و آن دستکاری در شناسنامه بود. در آن زمان حداقل سن برای رفتن به جبهه 17 سال بود و ارسال کپی شناسنامه ضروری بود و برای رفع مانع ، سال تولد را تغییر داده و برای ثبت نام مراجعه کردم. ضبط کننده نگاهی به پرونده من و نگاهی به چهره من انداخت و به من گفت: شما 17 سال سن ندارید و قطعاً آنها شما را به اردوی آموزشی نمی گذارند و برمی گردید. همین اتفاق افتاد وقتی برای آموزش رفتم و وقتی مسئول آموزش مرا دید ، من را رد كرد و گفت: باید برگردی. من از ظهر تا شب ماندم و نماز خواندم تا اینکه فرمانده پادگان آمد و کمی توپ انداخت و چرا نرفتی؟ پاسخ دادم: من برنگشته ام. من آمده ام تا درس بخوانم سرانجام ، با سر و صدا و گریه فراوان ، گویی وارد بهشت ​​شدم وارد پادگان شدم. وضعیتی که به هیچ وجه قابل توصیف نیست.

چه مدت در جبهه هستید؟

در کل 4 یا 5 بار به جبهه رفتم و حدود یک سال طول کشید.

در چه عملیاتی شرکت کرده اید؟

در سال 64 پس از آموزش به مریوان رفتم. پادگانی بود به نام شهید عبادت که بچه های استان های مختلف در آنجا حضور داشتند. بعد از 4 ماه به زادگاهم بازگشتم. من برای آزادسازی فاو بار دیگر حوالی عملیات والفجر 8 به منطقه جنوب رفتم. لشکر ما (لشکر 25 کربلا) در هفت تپه مستقر بود.
پس از آن ، در سال 1965 در منطقه مهران به جبهه بازگشتم. در جریان عملیات آزادسازی مهران. اگر اشتباه نکنم ، عملیات کربلای یک بود. من در واحد پزشکی و شبه نظامی در یک بیمارستان صحرایی پشت خط بودم. فرقی نمی کرد کودکان ایرانی یا زندانیان عراقی برای معالجه به آن منطقه برده شوند. آخرین بار قبل از تصویب قطعنامه 598 حدود ژوئن 1967 بود که به شلمچه رفتیم و عملیات بیت المقدس 7 را انجام دادیم که یکی از آخرین عملیات موفقیت آمیز ما بود که از آن خاطرات زیادی باقی مانده است. از جمله روغن پخت و پز یا آب آلوده روغنی.

چه خاطراتی؟

مسئله این بود که ما شب منطقه را گرفتیم و مواضع را تثبیت کردیم. لشکر 25 کربلای مازندران و لشکر 27 پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) و لشکر استان فارس در منطقه حضور داشتند. ظهر ، عراقی ها گشتی سنگین داشتند ، ما مدتی مقاومت کردیم. پس از یک آرایش ، دستور به عقب نشینی رسید. ما مجبور شدیم با تجهیزات چند مایل پیاده روی کنیم. در حالی که گرسنه و تشنه بودیم. یک مخزن برای نوشیدن آب وارد شد ، آنها آب را در چاه ریختند ، غافل از اینکه در آن روغن یا گازوئیل وجود دارد. تشنه شدم و آب خوردم تا اینکه میدان را باز کردم. مدتی بعد ، این قطعنامه به تصویب رسید.

آیا برای شما اتفاق افتاده است که گردان شما مأموریت یابد تا در عملیات اصلی و م partثر شرکت کند و از آنجا بماند؟

بله ، من در گردان امام محمد باقر (ع) بودم. در حین عملیات والفجر 8 ما برای آزادسازی فاو باید برای ارتباطات راه دور کار کنیم و به همین دلیل اروند را رد نکردم.

زیباترین صحنه ای که در جلو دیدید کدام بود؟

صحنه های بسیار زیبایی در جنگ وجود داشت. من شعار نمی دادم ، لحظه بسیار زیبایی بود و فضای معنوی اغواگر بود. شاید برای امروز و جوانان امروز و کسانی که جنگ را تجربه نکرده اند ، با خرد موجود موجود ، برخی از حرفه ها و خاطرات مانند افسانه ها هستند. آنها می گویند چگونه می تواند باشد؟! بله ، می توانستیم و کردیم. شرایط جنگ خوب نبود ، اما پر از زیبایی بود. به عنوان مثال ، شما نمی توانید درک کنید که این شخص یک فرمانده بود یا یک آشپز. فضای عجیبی بود. همه خاکی پوشیده بودند و هیچ کس مانند الان مدرکی نداشت. اگر کسی داوطلب نیست ، مدل خوبی ارائه می دهید؟ من بارها و بارها چندین نفر را برای رفتن به جایی همراهی کردم و بعداً فهمیدم ، مثلاً آن شخص فرمانده یا تیپ بوده است. یک اسیر عراقی در عملیات کربلای 1 زخمی شد. یکی از دوستان ما که برادر شهید بود ، بسیار ناراحت و عصبانی بود. وی گفت: “این تا آخرین گلوله به ما اصابت کرد.” او رفت تا کار خود را تمام کند اما همه ما مانع این کار شدیم که این خلاف فرمایشات امام است. نام امام که آمده بود مانند ریختن آب بر روی همه احساسات و تغییرات بود. در اورشلیم 8 ، یکی از هموطنان من زخمی شد ، ما فکر کردیم که زخم او سطحی است ، صبح دیدیم که وضعیت او وخیم است و او را منتقل کردیم. خاطره دیگر من این است که در آخرین جبهه ای که به آن رفتم ، برادرمان به جبهه مقابل من رفته بود و در همان گردانی بود که بعداً به آن پیوستم. یكی از هموطنانم ، شهید طهماسبی ، یك بار به من گفت: برو نامه ای داری. شگفت زده شدم؛ چون من تازه رفته بودم. با این حال ، مانند همه رزمندگانی که نامه هایی برای آنها دریافت کردم ، خوشحال شدم. معمولاً عکسهای چاپی وجود داشت که وقتی مبارزان می خواستند ارسال کنند ، روی آنها نوشته شده بود: “لطفاً عکسی نداشته باشید.” خلاصه رفتم نامه را بگیرم ، دیدم نامه ای است که مدتی پیش برای برادرم نوشتم و همشهری ما فکر کرد نامه به من رسیده است!

دلخراش ترین صحنه جنگ برای شما چه بود؟

صحنه تکان دهنده نیز عالی بود. دلخراش ترین صحنه شهادت رفقا بود. در مریوان به منطقه ای نزدیک مرز رفتیم. دوستانم در کمین ضد انقلاب قرار گرفتند و 3 نفر از آنها به شهادت رسیدند. وقتی اجساد آنها را در سردخانه مریوان دیدم ، برای من به عنوان یک نوجوان 14 ساله بسیار سخت بود.

چند سال داشتی که جنگ تمام شد؟

من 17 ساله بودم که جنگ تمام شد.

بعد از جنگ چه کار کردی؟

دبیرستان را تمام کردم و به دانشگاه رفتم.

اکنون با این تجربه ، دیدگاه شما در مورد جنگ چیست؟

اکنون تجربه من این است که جنگ چیز خوبی نیست ، آسیب های مادی و معنوی زیادی دارد و منابع و زیرساخت ها را از بین می برد. اکنون می بینم که پیروز این جنگ رژیم صهیونیستی و کسانی بودند که نمی خواستند کشورهای اسلامی قدرتمند شوند. متأسفانه ، صدام احمق بود و ابرقدرتها را فریب داد و به کشور همسایه حمله کرد و ما چاره ای جز دفاع از خود نداشتیم.

اگر زمان تکرار شود و به دوران نوجوانی برگردید ، با تجربه و چشم انداز حاصل از جنگ ، آیا به جنگ باز خواهید گشت یا کار را به مردان جنگ واگذار خواهید کرد؟

بله ، اگرچه جنگ شر بسیاری دارد ، اگر تجاوز و اشغال وجود داشته باشد ، با وجود ویرانی جنگ ، من جز the اولین کسانی هستم که به جبهه می روم.

به نظر شما جنگ نتیجه بهتری دارد یا دیپلماسی؟

ارتباط زیادی بین جنگ و دیپلماسی وجود ندارد. مشهور است که جنگ با پایان یافتن دیپلماسی آغاز می شود. ما همچنین دیپلماسی زمان جنگ داشتیم. این تقریباً مانند مذاکره برای حل و فصل یا سایر موضوعات در طول جنگ بود. گاهی سفارت ها در زمان جنگ بسته نمی شوند. این مربوط به اهمیت دیپلماسی است و نشان می دهد که چه مقدار دیپلماسی می تواند در زمان جنگ استفاده شود. اما اگر ما به دنبال رسیدن به هدفی هستیم ، آیا شما راه جنگ یا دیپلماسی را انتخاب می کنید؟ من مسیر دیپلماسی را انتخاب خواهم کرد. اگر آنها ما را مجبور به جنگ کنند ، قطعاً خواهیم جنگید. چون در این صورت محافظت است و من این کار را خواهم کرد.

چگونه از یک مرد جنگی به یک فرد دیپلماسی تبدیل شدید؟ چرا دیپلماسی پس از جنگ را انتخاب کردید؟

من یک داوطلب بسیجی جوان بودم و به معنای کلاسیک کلمه جنگجو نبودم. طبیعی بود که بعد از جنگ همه دنبال چیزی می گشتند. ما که رزمنده موقت بودیم ، بعد از جنگ راه دیگری را در پیش گرفتیم. یعنی بعد از جنگ وارد حوزه سیاست خارجی شدم. اکنون که به آن نگاه کردم ، این تجربه جنگ به من در پیشبرد اهداف دیپلماسی و منافع ملی کشور کمک می کند. به عبارت دیگر ، به دلیل تجربه جنگ ، شاید نکاتی در مورد امنیت ملی و منافع ملی تیزتر شده باشد تا بتوانم برای منافع کشور بهتر کار کنم.

انتهای پیام