سرمایه‌سازی در علوم انسانی ایران معاصر

در این مقاله ، ما در مورد عملکرد مدیریت سرمایه گذاری استاد فقید دکتر صحبت می کنیم. علی شیخ الاسلامی.

سرمایه داری عملکردی است که توسط اندیشه ، اعتماد ، عمل گرایی و دانش و تجربه فراهم می شود. اینها به منظور تجمیع منابع توزیع شده و بعضاً ناپایدار باید جمع شوند. سرمایه گذاری مانند اتصال حوضچه ها است که در نهایت رودخانه ای پربرکت و پربار را تشکیل می دهد.

در طول اقامت بسیار طولانی دکتر شیخ الاسلامی ، کسانی هستند که او را عصبانی کرده اند. او همچنین در میان اساتید و دانشمندان مخالفانی داشت که با آنها همیشه با ادب ، بردباری ، خرد ، کرامت ، متانت و بزرگترین گشودگی تعامل داشت ، یا به قول ابوهلال عسگری “لفاظی سکوت” را دنبال می کرد و مدیریت داشت تعادل فراتر از مقوله های معمول بود

بنابراین ، استاد شیخ الاسلامی علاوه بر اینکه یک سرمایه بزرگ برای اعضای هیئت علمی در مسیر رشد سازمانی است ، همچنین یک استاد در زمینه تعالی انسان و ستونی در جهت ارتقا بهره وری سازمانی و تقویت سیستم خبره و نهادینه سازی و تقویت بود. اعتماد کارشناسان حساسیت آنها بود و مورد توجه قرار گرفت و عامل اصلی پایداری روال مدیریتی و قدرت ساختار دانشگاه ، از جمله در خوارزمی ، علامه و دانشکده ادبیات دانشگاه تهران و سایر حوزه های حوزه مدیریت بود.

ما سخنان خود را با نقل خاطراتی از وقایع پیش از انقلاب دانشکده ادبیات دانشگاه تهران که بخشی از تاریخ معاصر علوم انسانی ایران به حساب می آید ، ادامه می دهیم.

یک شب در ماه مبارک رمضان ، در یک مجلس معنوی ، با استاد محمدرضا حکیمی ملاقات کردیم که خاطره زیر را داشت: «دکتر زرین کوب ، در دوره ای که مدیر گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران بود ، از من خواست برای یادگیری نثر عربی تحصیل کنم. من به شرطی توافق کردم که متن نهج البلاغه را بیاموزم و تحلیل های بلاغی ، صرفی ، نحوی و معنایی انجام دهم. وی همچنین اعتراف کرد. وقتی من تدریس را شروع کردم ، مخاطبان کم کم از دانشجویان رشته ادبیات فراتر رفتند و آنها از گروه ها و کالج های دیگر آمدند و ما به سالن بزرگتری رفتیم. با رونق کلاس ، با توجه به مضامین نهج البلاغه ، موضوعات مختلف اجتماعی مطرح و موضوع بسیار ایمن در نظر گرفته شد و ادامه کلاس به حالت تعلیق درآمد و نگهبان آماده حمله به من بود. رئیس دانشکده در آن زمان ، دکتر عزت الله نگهبان ، استاد باستان شناسی بود که به افسران گفت: “تا زمانی که من در اینجا هستم ، اجازه نمی دهم که نیروهای امنیتی به استاد من حمله کنند ، و او باید از امنیت و امنیت برخوردار باشد ، و غیره.” “

این واقعه را می توان یک الزام عینی برای رعایت حریم خصوصی دانش و دانش برای مردان و م andسسات دانش در تاریخ علوم انسانی معاصر دانست و نیاز به حمایت از سرمایه انسانی را یادآوری کرد.

اما دروس اصلی و اصلی دکتر شیخ الاسلامی در چهار موضوع دنبال می شود:

1- شخصیت مدیریتی
دکتر. شیخ الاسلامی در زمینه مدیریت خود پیشگام نبود ، بلکه بیشتر بر هدایت و افزایش سرمایه انسانی تمرکز داشت. او نگران بود ، هرچند زیاد ابراز نکرد. رویکرد ترسناک تهدیدآمیز ، شکاکانه و مشکوک نبود. بنابراین ، نسل های مختلف زیر چتر مدیریت تفکر رو به جلو وی رشد کرده و رشد کرده و به یک سرمایه انسانی ماهر در زمینه علوم انسانی تبدیل شده اند.

او دریافت که برای رشد و توسعه علوم انسانی ، باید افراد تحصیل کرده ، خردمند ، توسعه یافته و متمدن تری در این زمینه وجود داشته باشند و هر روز بیشتر به صحنه بیایند. دکتر. شیخ الاسلامی حمایت معنوی خود را گسترش می دهد تا دیگران تحت نظر او اعتماد به نفس پیدا کنند و شهامت ورود به عرصه اجرایی را داشته باشند. او می خواست آنها بلند شوند و فراتر از او پرواز کنند. گویی قرآن کریم به استاد آموخته است که: “و آنها را به رحمت رحمت ، به مکان ذلت فروکش کن”.

در موسسات علمی ، همه ما اعم از کارمندان و اعضای دانشگاهی ، مدیران و مسئولان با استدلال عمیق تر ، آینده نگری بیشتر ، تحمل ، افزایش تحمل ، عمل گرایی و استاندارد سازی برنامه ریزی شده ، می توانیم به رشد و توسعه علوم انسانی کمک کنیم ، و این یکی است از استراتژی های اساسی برای تقویت علوم انسانی در ایران خواهد بود

2- رشد و توسعه منابع انسانی و سرمایه
در زمینه گسترده آموزش عالی و در میان مدیران عالی و میانی علوم انسانی کشور ، افراد کمی بوده اند که مانند دکتر شیخ الاسلامی ، این همه صبر ، وسعت دید و بینش طولانی مدت را نشان داده است. این درس عالی ، به ویژه با دانش داده های مدیریت این استاد فقید ، یک هدیه نفیس و یک میراث عالی برای مدیریت در م institutionsسسات حوزه علوم انسانی معاصر است.
هوش فراوان ، ذهن باز ، فروتنی ، دلسوزی ، صراحت ، تحمل ، آینده نگری ، لحن آرام و پرهیز از عصبانیت ، جا دادن به نمایندگان مجلس و ایجاد فرصت برای مدیران میانی به ویژه اعتماد به آنها ، سرمایه های انسانی زیادی را به رهبری شیخ اسلامی به وجود آورد. برای رشد

مدیر سرمایه گذاری در علوم انسانی به خوبی می داند که این درخت مثمر ثمر است که اصالت و پایداری آن به میزان شاخه های آن و گسترش آنها به محیط اطراف و دسترسی آنها به طالبان علم و دانش و محققان بستگی دارد. و استاد شیخ الاسلام از این نظر فوق العاده بود

3- مسئولیت
دکتر. شیخ الاسلامی ریاست دانشگاه خوارزمی (تربیت معلم سابق) را در زمانی به عهده گرفت که رشد و توسعه آن دانشگاه در طوفان درگیری و ناآرامی فراموش شد. وی سالها زیر سایه مدیریت ثابت خود زمینه ارتقا comprehensive جامع آن دانشگاه را فراهم کرد. این مدیر باتجربه بعداً به عنوان رئیس دانشگاه علامه منصوب شد و همان شیوه و روش را در پیش گرفت و سهم بسزایی در انسجام و رشد آن دانشگاه داشت.

کسانی بودند و هستند که کسی را در مدیریت خود هدایت و مدیریت نمی کنند و در نتیجه هیچ کس زیر سایه آنها رشد نمی کند. ضمن استقرار مدیریت دکتر شیخ الاسلامی در دانشگاه های خوارزمی و علامه و دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران زمینه ای مناسب برای رشد و تعالی هر دانشمند و استادی بود که برای پیگیری تعالی و پیشرفت علمی خود برنامه و راهنمایی داشت.

وی تأثیر مثبت زیادی بر دانشجویان و اساتید آن نسل داشت و اعتماد فوق العاده ای به جوانان دانشگاه کالج در آن زمان برجای گذاشت.

4- پرهیز از درخواستهای شخصی
دکتر. شیخ الاسلامی همیشه یک کلاس استراتژیک در کلاس دانشگاه و در انجمن های علمی تحت مدیریت خود داشت و حتی با بینش و رفتار خود کلاس ، دانشجو و مخاطبان را رهبری و مدیریت می کرد.
از طرف دیگر ، در طول مدت طولانی مسئولیت وی ، هیچ کس انتظار شخصی از استاد را نمی داند. بی اعتمادی به مدیریت ، پافشاری در احترام به رفتار و تقسیم ناپذیری در دید و بینش استراتژیک و تعلق به سرمایه داری ، عناصر جدا نشدنی در مدیریت شیخ الاسلامی بودند.

نتیجه
یادگیری از تجربه مدیریتی دکتر شیخ الاسلامی در حفاظت از منابع انسانی و سرمایه انسانی یک درس ماندگار برای علوم انسانی معاصر و این استاد فقید است ، با غلبه بر اتحادیه های صنفی ، گروهی و اجتماعی و مواجهه با سلطه سلطه های مختلف بر علیه علوم انسانی – چه وارداتی و چه غیر وارداتی – بسیار موفق است
روحش برای بازماندگانش شاد ، صبور و با افتخار زندگی کند.

* مدیر م Instituteسسه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی * منتشر شده در روزنامه Informacije