“موسیقی کار ما نیست ، عشق ماست. موسیقی مرا شجاع کرده است. “حتی قبل از انقلاب ، زمانی که من در تنگنا بودم ، فقط عبور از آن شجاعت می طلبید … موسیقی واکنش انسان به زندگی شاد یا غمگین او بود.”
به گزارش باراناخبر ، عصر ایران او نوشت: “اول سپتامبر سالروز تولد یک موسیقیدان و آهنگساز به نام استاد حسین علیزاده است ؛ موسیقیدانی که طبق تاریخ ، یکی از بزرگترین استادان موسیقی این منطقه است. هر زمان که می خواهید تجربه ای خالص از تأثیر را تجربه کنید از موسیقی سنتی ایرانی و ترکیب مناسب با شعر ، پیشنهاد می کنم آلبوم شورنگیز را گوش دهید.
تنها یک آلبوم از آثار او برای حفظ نام او در تاریخ موسیقی ایران کافی است. حالا به خاطر داشته باشید که او چند آلبوم و آهنگ جاودانه به این کاروان اضافه کرده است. آلبوم هایی مانند حصار ، نینوا ، نوروز ، ترکمن ، شورنگیز ، آوای آنلاین ، فریاد ، ساز خموش و … یا موسیقی فیلم هایی مانند دلشدگان ، گبه ، لاک پشت ها نیز پرواز می کنند ، نیوهمانگ و …
حسین علیزاده چند سال پیش در پاسخ به نقش موسیقی در زندگی شخصی خود و اهمیت آن در جامعه گفت: موسیقی کار ما نیست ، عشق ماست. موسیقی مرا شجاع کرده است. حتی قبل از انقلاب ، زمانی که من در شرایط سختی قرار داشتم ، گذر از آن فقط به شجاعت نیاز داشت … موسیقی واکنش انسان به زندگی شاد یا غمگین او بود.
حسین علیزاده در سال 1961 در منطقه سید ناصرالدین تهران از پدری از ارومیه و مادری از تهران متولد شد. وی پس از تحصیل در هنرستان موسیقی به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران رفت و همزمان به مطالعه و اجرای کنسرت در مرکز حفظ و پخش موسیقی پرداخت.
پس از ورود به رشته موسیقی در دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران ، با حضور اساتیدی چون حبیب الله صالحی ، محمود کریمی ، علی اکبر شهنازی ، داریوش صفوت ، نورعلی خان برومند ، سعید هرمزی ، یوسف فروتن و عبدالله خان دوامی. من خیلی چیزها یاد گرفتم.
علیزاده در سال 1347 به عضویت ارکستر رودکی درآمد. وی به عنوان عضو مرکز چاووش در کنار دیگر استادان موسیقی ایرانی مانند محمدرضا لطفی و پرویز مشکاتیان آثار جاودانه ای در موسیقی ایرانی به نام مجموعه آلبوم چاووش اجرا کرد و همچنین دارای تأثیر قابل توجهی در آموزش موسیقی دانان و موسیقیدانان پس از انقلاب با آموزش دانشجویان موسیقی.
پس از تعطیلی و تعطیلی موسسه چاووش ، علیزاده برای ادامه تحصیل در رشته موسیقی به دانشگاه آزاد برلین رفت و در اواسط دهه 1960 با بازسازی گروه های شیدا و عارف به ایران بازگشت. در تالار وحدت بود. این کنسرت بعدها با صدای شهرام ناظری در آلبومی به همین نام برای عموم منتشر شد.
حسین علیزاده همکاری خود را با محمدرضا شجریان ، کیهان کلهر و همایون شجریان در اواخر دهه 1970 آغاز کرد که منجر به کنسرت های مختلف در اروپا و آمریکا و کنسرت با بم در تهران شد. حاصل همکاری شجریان و علیزاده آلبوم های فریاد ، همنووا با بم ، داداد بیداد ، زمستان و نوا است.
علیزاده در سال 1983 با ژیوان گاسپاریان همکاری کرد که نتیجه آن کنسرتی در کاخ نیاوران بود که بعدها به عنوان آلبومی تحت عنوان “تماشای آبهای سفید” منتشر شد و به مرحله نهایی جایزه گرمی موسیقی جهانی رسید.
حسین علیزاده تجربیات موفقی در کمک به ساخت سازهای جدید داشت که از جمله آنها می توان به اختراع سازهای آهسته و هیجان انگیز اشاره کرد که هنوز از آنها در کنسرت های خود استفاده می کند.
حسین علیزاده میراث فرهنگی و هنری زنده ای است که همیشه موسیقی ایرانی را در هر شرایطی و در هر زمان و مکان به بالاترین سطح رسانده است. استرس سلامتی و سر شاد!
انتهای پیام