انقلاب کردیم که «دعایی» شویم

امیدوارم روح ملکوتی حضرت استاد دعایی به الطاف الهی و مغفرت و مغفرت حضرت آرامش یابد. با یادآوری دو داستان و دو نکته رسانه ای و سیاسی، یاد حضرت دعایی را زنده نگه می دارم و از ایشان به نیکی یاد می کنم.

حضرت امام جعفر صادق علیه السلام می فرمایند:
اگر غیر از خودت برای دیگران دعا می کنی، از تو نترسند و هدایت نشوند و روی گردان نباشند.
این یعنی؛ مردم را (در دین خود) به بی زبانی و عمل و رفتار خود دعوت کنید. مردم باید فداکاری، تلاش، دعا و مهربانی شما را ببینند. اینها (اعمال و رفتار شما) خود دعوت کننده است (به درستی). (رجوع کنید به الکافی، جلد دوم، صفحه 1)

به خوبی می دانیم که تقوا یا تقوا حالتی در انسان است که موجب حفظ کامل روح و ترس از لغزش می شود. اگر بخواهم حواسم به خودم و دیگران باشد، با صدای بلند فریاد می زنم که خاطره ی زنده ی نمازگزار نامرد بود. «ترس از لغزش» در طول عمر پربرکت آن مرحوم، تمام جسم و روح و روان آن مرحوم را هجوم آورده بود. او مجدانه در پی تقوا بود و در کسب این مقام ارزشمند آنچنان غیرت داشت که بالاتر از تقوا است که تقوا و ترس از لغزش و گناه ملکه فکر و رفتار او شده بود. ترس از ارتکاب گناه و لغزش، آنان را از شک و تردید، حتی از کارهای مباح که منجر به گناه می شد، باز داشت و با اختیار از آنها دوری می کرد; شما نمی لغزید. لذا بی شک زنده یاد حضرت دعایی شخصیتی بسیار وارسته و عابد داشت.

حضرت فاطمه علیهاالسلام می فرماید:
مَن اَصَعَدَ اللهلى اللهِ خالِصَ عِبادَتِهِ، اَهَبَطَ اللهُ افضل مَصلَحَتِه;
هر کس عبادت خالص خود را به آستان حق تعالی اقامه کند، خداوند مصلحت او را می فرستد. (به خاطرات تنبیهی، صفحه 108 مراجعه کنید)
خداوند عبادت ریاکارانه و ریاکارانه را نمی پذیرد. زیرا با انجام این گونه عبادات، روح انسان به هیچ وجه نمی تواند عروج کند و هیچ عبادتی که متصف به نفاق باشد بالا نمی رود و در سطح زمین و مادیات و جسم باقی نمی ماند.
اخلاص است که قیام می کند و بنده خدا را به عرش خدا می رساند. و چون خداوند سخاوتمند است، خداوند به بنده خود آنچه را که به نفع بنده مخلصش می پندارد می دهد.

با خودش زمزمه می کند؛ «رضا» به نظر شما انجام عمل خالص و عبادت بدون توبه آسان است؟ جو خیلی سخت است.
ذکر نماز هرگز در باتلاق نفاق نیفتاد. زیرا همگان اعم از دوست و دشمن می دانند که نماز هرگز آلوده به ریا و ریا و دنیاپرستی نبوده است.

نکته بسیار مهمی که نمی توان گفت، با وجود اینکه همه عزیزان در اتاق گفته اند، همین است
اگر بخواهیم در رشته های دانشگاهی مانند ارتباطات و روابط عمومی و روزنامه نگاری «اخلاق رسانه ای» را سرفصل کنیم، باید از سیره حضرت دعایی به عنوان الگوی اخلاق رسانه ای درس بگیریم.
و
اگر بخواهیم به این سوال آیندگان پاسخ درستی بدهیم که چرا انقلاب کردیم، باید بگوییم که;
ما انقلاب کردیم که مثل نماز شود
اما… بریم
یک دعا رمز نشان دادن انقلاب بود و رفت.
من از آن به عنوان تاریخ زنده انقلاب یاد می کردم.
او مرد بسیار محترمی بود که به نسل باشکوه فکر می کرد. به انسان به عنوان یک انسان احترام می گذاشت.
مثل سعیده و مت سعیدا. خدا رحمتش کند، خدا رحمتش کند!

* محقق حقوقی tajgar.reza@gmail.com