شجریان در تدریس از چنان استعداد و رویه ای برخوردار بود که در سال 1349 توانست مدرک افتخاری را از انجمن خوشنویسان ایران دریافت کند. با این حال ، او هرگز به دنبال درجات بالاتر در خوشنویسی نبود ، و تمام تمرکز خود را بر روی آواز گذاشت و خوشنویسی را برای خوشنویسی می خواست.
به گزارش باراناخبر ، عطا نویدی ، پژوهشگر موسیقی ، یادداشتی را در ویژه نامه روزنامه نووروز نوشت. مشرق وی درباره محمدرضا شجریان نوشت: “خوشنویسی و موسیقی دو هنر باستانی مردمان این سرزمین است که از مدتها قبل با هنرمندان هر دو رشته ارتباط جدائی ناپذیری دارند. به ندرت خوشنویسی پیدا می کنیم که هیچ ارتباطی با موسیقی ایرانی نداشته باشد – به خصوص آواز شجریان – و هنرمند موسیقی ایرانی با خوشنویسی ارتباط ندارد.
محمدرضا شجریان در اواسط دهه 40 از مشهد به تهران مهاجرت کرد و از همان ابتدا نزد ابراهیم بوذری و بعداً حسین میرخانی خوشنویسی آموخت. شجریان چنان استعداد و رویه ای در تدریس داشت که در سال 1349 توانست درجه افتخاری انجمن خوشنویسان ایران را بدست آورد. با این حال ، او هرگز به دنبال درجات بالاتر در خوشنویسی نبود ، و تمام تمرکز خود را بر روی آواز گذاشت و خوشنویسی را برای خوشنویسی می خواست.
خوشنویسی و آواز اشتراک زیادی دارند. در هر دو هنر شعر ابزار اصلی هنرمند است. از نظر متخصصان ، درک شعر و ادبیات ایران بیش از فنون و ابزار آوازی مهم است. بنابراین بسیاری از مردم که چنین صدا و نوشتن خوبی داشتند و چون شعر را نمی فهمیدند ، آواز آنها بی معنی و بی معنی بود. خوشنویسی برای درک شعر نیز نیاز زیادی دارد. شجریان به نقل از استاد خود حسین میرخانی تأکید کرده است که در یک بیت حداکثر می توان حداکثر دو حرف را در یک خط طولانی نوشت و شجریان این وجه را در ترانه خود نشان می دهد.
شایان ذکر است که اساتید صدا همیشه تأکید داشته اند که تأکید و نوشتن در شعر باید بر روی کلمات و مفاهیم کلیدی باشد و در خوشنویسی نیز چنین ویژگی هایی همواره مورد توجه استادان و صاحب نظران بوده است. سلیقه در انتخاب شعر نیز یکی از ترکیبات رایج خوشنویسی و آواز است که شجریان در آواز به کمال خود رسیده است ، بنابراین – هرچند اغراق آمیز – نقل شده است که هر چه شعر خوب و غنی در ادبیات باستان بود ، شجریان آن را با آواز آراسته است. . تزئین شده است در این فضای کوتاه ، هدف نویسنده تنها اشاره ای به ارتباط و مقایسه آواز و خوشنویسی شجریان بود و گسترش این مقوله را باید به حوزه های دیگر و نظر دانش پژوهان فرهیخته هر دو هنر واگذار کرد. در پایان صحبت باید به نقش برجسته محمدرضا شجریان در آواز ایرانی اشاره کنیم و در مقایسه با استادان خوشنویسی می توان وی را با میرعماد مقایسه کرد. “همانطور که امروز هر خوشنویس می خواهد به سبک و سیاق میرعماد نزدیک شود ، خوانندگان آینده نیز مطمئناً چنین موقعیت شجریان را به او می بخشند.”
انتهای پیام