به گزارش خبرگزاری باراناخبر، هنگامی که با این چشم‌انداز مواجه می‌شوید، پارچه وسیع و بی‌حدوحصری را می‌بینید که فکر کردن به ساخت آن می‌تواند چالش معماری دلهره‌آوری باشد. ایشیگامی در مصاحبه گفت:« رقابت با محیط عظیم آن بدون شک دشوار است.»
این سازه، از نظر مقیاس، با دریاچه مصنوعی‌ای که زیر آن شناور است، یکسان است. این سازه یک کیلومتر طول دارد و رگه‌ای از باد را تداعی می‌کند که روی آب می‌چرخد.
ایشیگامی گفت:«می‌خواستم سازه را به‌عنوان منظره‌ای جدید در دل دریاچه ارائه کنم. آن را در محیط چینی قرار دهم تا تجربه پیاده‌روی در دریاچه را ایجاد کنم؛ مشابه قدم زدن در ساحل، جایی که مردم می‌توانند جوهره آب را احساس کنند».
از خانه‌های کوچک گرفته تا سازه‌های بزرگ، معماری چینی اغلب حالتی تدافعی دارد، گویی خود را از بافتش جدا می‌کند. این تصور را هم در شهرها و هم در مکان‌های دورافتاده می‌توان دریافت کرد، که باعث می‌شود همزیستی ملایمی بین معماری و دنیای طبیعی ایجاد شود و در جایی که مرزها مبهم می‌شوند، حضوری آرامش‌بخش ایجاد می‌کند.
موزه هنر زائیشوی، اثر «جونیا ایشیگامی» در منطقه توسعه‌ای جدید ریژائو در استان شاندونگ واقع شده و فضای نمایشگاهی انعطاف‌پذیری را در خود جای داده است که در حال حاضر آثار هنری مرتبط را به نمایش می‌گذارد.
در امتداد نماها، ردیف‌هایی از ستون‌ها که ظاهراً از دریاچه بیرون می‌آیند، سقفی مجسمه‌ای و ارسی مانند را نگه می‌دارند. ستون‌ها که در فواصل منظم تکرار می‌شوند، سطح جدیدی را برای آب تعریف می‌کنند که لبه‌های آن به نوبه خود، مرزهای زمین جدیدی را برای راه رفتن مشخص می‌کنند.
ستون‌های موزه هنر زایشوی را پانل‌های شیشه‌ای بسته نگه می‌دارد و هنگامی که هوا به اندازه کافی دلپذیر است، پانل‌ها می‌توانند در بخش‌های خاصی باز شوند و نسیم ملایمی به فضای داخل نفوذ کند. در همین حال، بخش‌های شیشه ای زیر آب دارای شکاف‌هایی است که به طور طبیعی آب را به داخل هدایت می‌کنند.
منبع: designboom
۲۲۷۲۲۷