جستجوی همسر روی دیوارهای شهر!

به گزارش باراناخبر سایت فراز نوشت: «پسری ۳۷ ساله هستم از همه لحاظ ایده آل ازدواج نداشتم جویای همسری دائم …» آگهی های ازدواج از مجلات و روزنامه های قبل از انقلاب مدتی است که به معابر شهری راه پیدا کرده اند. این نوع درخواست ها به نوعی می تواند بازتابی از تحولات اجتماعی فرهنگی و حتی اقتصادی جامعه باشد. نصب آگهی ازدواج بر دیوارهای شهر در عصر اینترنت و فضای مجازی امری غیر عادی به نظر می رسد اما آیا این رفتار را می توانیم نشانه تغییر الگوی ازدواج در ایران بدانیم؟

به تازگی عکسی از یک آگهی ازدواج در معابر شهری منتشر شده است که در آن یک پسر جوان شرایط خودش را تشریح کرده و قصد دارد شریک آینده زندگی خود را از این طریق پیدا کند: «پسری ۳۷ ساله هستم از همه لحاظ ایده آل ازدواج نداشتم جویای همسری دائم دوشیزه اهل هنر و مطالعه زیر ۳۳ سال لاغر اندام که زیبارو باشند هستم ….»

بازگشت به روش های قدیمی؟

در دهه های گذشته آگهی های همسریابی از طریق روزنامه ها و مجلات منتشر می شدند و در چارچوب های فرهنگی آن زمان طبیعی به نظر می رسیدند. امروز با وجود در دسترس بودن شبکه های اجتماعی و وب سایت ها و پلتفرم های مختلف برخی افراد به سراغ روش های فیزیکی مانند نصب آگهی در خیابان می روند. این بازگشت به ابزارهای سنتی را واکنشی به بی اعتمادی به فضای مجازی است یا از تغییر الگوی ازدواج در ایران خبر می دهند؟ در دوران پیش از انقلاب آگهی های همسریابی در رسانه های رسمی و مجلات بانوان رواج داشت و امری پذیرفته شده بود. در آن زمان این اقدام شیوه ای مدرن بود. در تابستان سال ۱۴۰۳ تنها ۱۰۳ هزار ازدواج به ثبت رسید که نسبت به فصل های قبل با کاهش همراه بود. میانگین سن ازدواج برای مردان به ۲۸.۲ سال و برای زنان به ۲۴ سال افزایش یافته است. در همین حال نرخ تجرد قطعی نیز روند صعودی داشته و سن این شاخص برای زنان از ۴۵ به ۳۸ سال کاهش یافته است. از سوی دیگر در همین بازه زمانی ۴۶ هزار طلاق ثبت شده که نسبت به فصل قبل افزایشی ۱۱ درصدی را نشان می دهد و نسبت طلاق به ازدواج را به حدود ۴۰ درصد رسانده است. شرایط اقتصادی سخت افزایش سن ازدواج بیکاری و نابرابری های اجتماعی نیز عواملی اند که جوانان را به سمت راه حل های غیرمتعارف سوق می دهند. در چنین شرایطی آگهی دادن برای ازدواج ممکن است بیشتر یک راهکار اضطراری باشد تا نشانه ای از انتخاب سبک زندگی.

آگهی های ازدواج در شهر پدیده ای تازه نیست

دکتر علیرضا شریفی یزدی روانشناس اجتماعی در گفتگو با روزنامه اینترنتی فراز درباره پدیده آگهی های ازدواج در سطح شهر گفت: «اگر بخواهیم کمی وسیع تر به موضوع نگاه کنیم باید در نظر داشته باشیم که امروز انواعی از سایت ها و اپلیکیشن ها در کشور فعال اند که کارکرد آنها دوست یابی یا به بیان دقیق تر «جفت یابی» است. نسل جوان کشور به خوبی با این برنامه ها آشناست و از آن طریق تلاش می کند کسی را برای ارتباط عاطفی پیدا کند؛ حالا این ارتباط ممکن است عنوان «پارتنر» «دوست» یا حتی «همسر» به خود بگیرد.» او در ادامه گفت: «بر اساس مطالعاتی که روی کاربران این اپلیکیشن ها در ایران انجام شده بخشی از کاربران صرفاً به دنبال ارتباط عاطفی یا دوستی هستند اما بخش دیگری نیز با هدف ازدواج وارد این فضاها می شوند. افزون بر این در کشور ما مخصوصاً در میان اقشار مذهبی تر طی دوره هایی برخی سایت های همسریابی راه اندازی شدند که البته بعضی افراد نیز از این بسترها سوءاستفاده هایی کرده اند. البته موضوع ما در حال حاضر این بخش از ماجرا نیست.»

دکتر شریفی یزدی ادامه داد: «اعلام نیاز برای ازدواج معرفی خود و بیان انتظارات از طرف مقابل پدیده ای تازه نیست. شاید چون این بار در قالب آگهی کاغذی خود را نشان داده جلوه ای تازه پیدا کرده است. اما در فضای مجازی این نوع اعلام ها بسیار رایج است؛ چه در میان افرادی که سبک زندگی سنتی دارند و چه کسانی که زندگی مدرن تری را دنبال می کنند. مدت هاست که مردم از این ابزارها در کشور ما استفاده می کنند. بنابراین این مسأله لزوماً نشان دهنده «تغییر الگوی ازدواج» نیست؛ بلکه تنها یکی از اشکال «همسرخواهی» و «همسرجویی» در جامعه امروز ماست.»

او در ادامه به بعد اجتماعی موضوع پرداخت و گفت: «برای ازدواج معرف لازم است. در روستاها و شهرهای کوچک همواره گروه هایی از افراد محلی نقش معرف را ایفا می کنند. آنها خانواده ها و جوانان را می شناسند و با تشخیص اولیه می توانند گزینه ای را مناسب فرد مقابل بدانند. اما در کلان شهرها و جوامع مدرن به دلیل کاهش شناخت های عمیق و فقدان ارتباطات سنتی دیگر آن مدل واسطه گری کارایی ندارد. به همین دلیل افراد مجبور می شوند خودشان را به صورت مستقیم عرضه کنند. در شهرهای بزرگ افراد سعی می کنند با خرید خودروهای گران قیمت پوشیدن لباس های برند زندگی در مناطق خاص جغرافیایی یا حتی ساختن نمای خاص برای ساختمان محل سکونت شان نوعی خودنمایی یا به عبارتی «عرضه خود» را انجام دهند. این نوع عرضه به ویژه در موضوع ازدواج نیازمند کانال هایی است که در کلان شهرها تنوع زیادی دارد و آگهی دادن یکی از همین شیوه هاست. جدای از این که این روش چقدر می تواند نقش آفرین یا اثرگذار باشد واقعیت این است که این شیوه ها مدت هاست در کشور ما رواج یافته اند. شاید بسیاری از مردم آگاهی نداشته باشند که این جریان اتفاقی تازه نیست.»

آگهی های کاغذی بر دیوارهای شهر امروز دیگر یک نوستالژی از دوران گذشته نیستند. زمانی که ابزارهای دیجیتال هم دیگر پاسخگو نیستند برخی دست به دیوار می برند.

*بازنشر مطالب دیگر رسانه ها و شبکه های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن از سوی باراناخبر نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان منتشر می شود.

انتهای پیام